Over liefde en loslaten (een mijmering over Jezus die in de tempel wordt teruggevonden oftewel; het puber-evangelie)
Door: René Haustermans
Over de kinderjaren van jezus weten we maar weinig. Na alle verhalen die we vertellen in de kersttijd volgt er een witte vlek in de schrift. Alleen in het evangelie van Lucas staat een puber-verhaaltje over Jezus. Waarna het daarna met een reuzensprong weer verder gaat als Jezus volwassen is en aan zijn bekende leraarschap begint. Waarom is er niets geschreven over de eerste jaren, ja zelfs tot aan ongeveer zijn dertigste levensjaar. Zou dat niet interessant zijn? Zou daar niet een stuk persoonsvorming worden verduidelijkt?
Van mijn inmiddels dertienjarige dochter heb ik een vrij goed beeld. In zeker zin is haar leven tot nu toe gedocumenteerd. Rapporten en tekeningen, foto’s en filmpjes, haar eerste kleren en knuffels die als relikwieën zijn opgeborgen en ga zo maar door. Ik ken haar door en door, want ik ben toch haar vader.
Toch weet ze me de laatste periode te verrassen, te verbazen of zelfs te irriteren. Soms vermaan ik haar: ‘Hebben we jou dat zo geleerd?’ of ‘Dat deden wij vroeger niet’. Is dat ook mijn dochter? Mijn dochter die soms mijlenver van het haar geleerde af lijkt te staan.
Nee, ze zoekt haar eigen weg. En misschien erger ik me niet aan haar zelf, haar gedrag of uitspraken die ze doet, maar slaat de ergernis op mezelf. Een haast pijnlijk gevoel dat ze geen kopie is van mij of van mijn vrouw, maar een eigen(wijs) zelfstandig en autonoom mens die gaande weg, met aantrekken en afstoten haar eigen weg zoekt.
Mijn ouders zullen hetzelfde hebben gedacht en wellicht klinkt het u ook niet vreemd dat tieners hun eigen weg zoeken, in veel gevallen met afkeurende blikken van ouders. Maar het is een nieuw begin in een nieuwe fase van het leven. Dat wat ooit begon, wordt langzaam zelfstandig en volwassen. Vaker anders dan verwacht.
Zo zal het ook met Jezus zijn geweest en zal Lucas het verhaal van Zijn toewijding in de tempel en vermeende vermissing, daarom vermeld hebben. Het kleine kindeke Jezus was dat kleine lieve Kindeke niet meer. Hij was een beginnende puber, op zoek naar zijn eigen pad, los van zijn ouders.
Een twaalfjarige die de Schriftgeleerden de les leest. ‘Wat een betweter!’, zal de één hebben gedacht. ‘Wat een wijsheid!’, dacht de ander. Klinkt dat ook niet bekend in de oren van puber-ouders. Van die uitspraken, dat je even van de kaart bent en merkt dat je je eigen visie even moet bijstellen. ‘Verdorie, ze heeft nog gelijk ook!’
Een kind dat even zoek raakt, een kind dat te laat thuis komt, een kind dat belt dat ze bij een vriendinnetje blijft slapen ( zonder toestemming te vragen). Als ouder maak je je ongerust, je wordt boos, je wordt verdrietig. Misschien niet alleen om je kind. Maar meer nog of het sluimerende verlies van je oogappel die zelf iemand wordt, een eigen persoon die je minder nodig heeft.
‘Waar was je?’ Waarom ben je zo laat?’ ‘ik maakte me doodongerust!’ Om vervolgens een heel logisch antwoord te krijgen dat alles goed was, ze hun eigen leven leidde en even spijt hebben dat ze ouders verdrietig maakten. Verdriet uit liefde. Afscheid nemen van kindertijd maakt verdrietig, maar bestendigt ook een levenslange band. Maar ook een vooruitzicht op kinderen die een eigen persoon worden en die liefde weer kunnen delen. Net zoals mijn dochter, uw kinderen. Net zoals Jezus deed.