Vervroegde voorjaarsschoonmaak.

Op het moment dat de dagen weer gaan lengen en de temperaturen weer wat stijgen, zit het in de mens om het nest op te schonen. Oude ballast weg en ruimte maken voor iets nieuws. Net als de vogels, dassen, noem maar op; de mens is soms méér dier dan hij zelf denkt.

OP de één of andere manier heb ik dit jaar al eerder de behoefte om het nest te zuiveren. Overtollige spullen, frutsels, aantekeningen, beloften en gedachten liggen als zo’n grote berg om me heen, dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen. Dit alles ligt als een mu én als een zware deken op en om me heen. Zo veel, dat het een verstikkende en verlammede werking op me heeft.

Géén lucht, géén perspectief en het voelt alsof je iets nieuws, hoe klein ook wilt oprapen, maar omdat mijn armen al een grote stapel dragen en er geen plek meer is om alles neer te leggen, blijf ik roerloos staan, terwijl mijn ogen zoeken naar dat ene kleine, lege plekje

En dan, als je armen verzuren, spierkracht het begeeft, komt het moment  dat je alles laat vallen. Het maakt even niet uit waar je het laat vallen en hoe immens de opgestapelde puinhoop dan wordt.

Maar, je handen zijn weer vrij om het één voor één op te rapen en een plek te geven. Maar voordat je dat doet is het eerst tijd om na de verzuring ( in lichaam en geest) rust te nemen tegen, de krachteloosheid ( in lichaam en geest) weer aan te laten sterken. Dat kost tijd, maar levert méér tijd op dan roerloos je ballast blijven dragen.5/12/22