Kind van het licht

Niet groter, beter of hoger, maar: slechts mens

Wanneer we met kerstmis het geboren kind verwelkomen, is dat niet alleen de viering van de zoveelste verjaardag. Wanneer we er echt voor openstaan, kan dat kindje opnieuw worden geboren. Het wordt opnieuw geboren in onszelf, wel te verstaan en daarmee opnieuw in de wereld.

Door René Haustermans

We merkten het al in de laatste maanden. Het werd kouder en kouder dagen werden donkerder en donkerder. Net zoals dat in ons eigen leven of in het leven om ons heen wel eens kouder en donker blijkt te worden.

En juist wanneer het haast niet donkerder en kouder kan worden, breekt er licht en warmte door: klein, onschuldig, zich misschien niet eens van zichzelf bewust. Maar er lijkt een opening te zijn in die duistere schil, net wanneer je denkt dat het duister het einde is. Juist op dat moment is het beklemmend duister minder belangrijk dan dat kleine lichtpuntje. Want juist dat kleine lichtje kan je een nieuw oriëntatiepunt geven, het kan je focus verleggen van staren in een ingegraven duisternis naar een weg naar buiten banend naar dat licht toe, een weg naar hernieuwd leven. Net zoals in de natuur. Al is het nog zo onzichtbaar, toch bruist er al nieuwe levenslust.

Hij kwam in de wereld om ons van onze zonden te verlossen, wordt verteld. Ik heb dit altijd een moeilijk begrip gevonden: Zonden. Maar naar mijn mening mogen we ‘zonden’ niet en zeker niet alleen interpreteren als de daden die we fout of verkeerd doen in ons leven. Misschien zelfs niet alleen als het menselijk tekort schieten, maar wel het bewustzijn dat we ‘slechts’ mensen zijn.

Want, ja, we willen altijd beter. We willen altijd groter. We willen altijd hoger. Dat mag. We hebben immers voldoende verstand gekregen om ons te ontwikkelen en onze capaciteiten te vergroten. Maar beter, groter en hoger mogen niet de maatstaven zijn. We zijn en blijven slechts mens.

Beter, groter en hoger legt ons ook een druk, een zwaarte op die niet zelden leidt tot duisternis in onszelf. Dus wees een kind van het licht! En besef: ‘Ik ben slechts’ mens.

Een vrijwilliger in een inloophuis voor dak- en thuislozen zegt het iedere keer weer:’ Al deze mensen aan de rand van de samenleving, verzwakt door drugs, sociaal buitengesloten en ja, soms verkeerd gedrag waren ooit allemaal onschuldige baby’s. Door het leven beetje bij beetje verduisterd, maar als je ze slechts als mens beziet, in hun ogen kijkt, glinstert er altijd nog iets van hoop, perspectief van licht, al denken ze zelf dat het al lang verloren is.

Laten we proberen dat klein beetje licht een kans te geven, verduistering te verdrijven, door het geven van méér licht in de vorm van liefde, aandacht en erkenning. Niet met opsmuk of beter, groter en hoger, maar gewoon als mens, slechts mens. Gelukkig slechts mens. Net zoals dat kindje in de duisternis van de geestelijke nacht ooit dat lichtje weer laat zien.

Een zalig kerstfeest.